Πολλά παιδιά έχουν αναρωτηθεί πού πάνε τα δοντάκια τους, όταν πέφτουν. Την προηγούμενη εβδομάδα, η ερώτηση αυτή μας απασχόλησε αρκετά. Εμείς, οι γονείς, προσπαθώντας να δώσουμε μια απάντηση στην ερώτηση αυτή αλλά και να απαλύνουμε τον πόνο τους για αυτή τους την απώλεια, έχουμε καταφύγει στο πλάσιμο διάφορων ιστοριών ανά τους αιώνες. Η επικρατέστερη και πιο σύγχρονη εκδοχή θέλει τη νεράιδα των δοντιών να επισκέπτεται το βράδυ το δωμάτιο του παιδιού, να παίρνει το παλιό δοντάκι που είναι κρυμμένο κάτω από το μαξιλάρι του και να αφήνει στη θέση του ένα νόμισμα ή ένα παιχνίδι, σύμφωνα με τις μαρτυρίες των μαθητών μου. Να, κάπως έτσι:
Όμως οι μαθητές του Α2 ερεύνησαν λίγο παραπάνω αυτή τους την απορία. Στην έρευνα που έκαναν, ρωτώντας τον παππού και τη γιαγιά ανακάλυψαν πως δεν υπήρχαν νεράιδες των δοντιών από παλιά. Μας είπαν, λοιπόν, ότι, όταν ο παππούς και η γιαγιά ήταν παιδιά, βάζαν το δοντάκι τους σε μια τρύπα του πέτρινου σπιτιού τους ή το πετούσαν στα κεραμίδια της στέγης και ζητούσαν από τον ποντικό να τους φέρει καινούριο, γερό δοντάκι. Συγκεκριμένα, τα παιδιά μας πληροφόρησαν στην τάξη πως έλεγαν κι ένα ποιηματάκι την ώρα που πετούσαν το δόντι:
Πάρε ποντικέ το δόντι μου και δωσ' μου σιδερένιο, να κοκαλίζω το ψωμί και το παξιμαδένιο.
ή
Πάρε ποντικέ το δόντι μου και δωσ' μου σιδερένιο, να ροκανίζω κόκαλα, να τρώω παξιμάδια.
Μπράβο, παιδιά μου, πολύ καλή δουλειά!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου